Dei aller fleste forteljingar og noveller har tydeleg innleiing, hovuddel og avslutning. Vanlegvis får vi vite i innleiinga kva konflikten dreier seg om (for eksempel ein nabokrangel). I hovuddelen får vi fleire detaljar om denne konflikten, og handlinga spissar seg til. Kva som skjer i avslutninga, er opp til forfattaren, men ofte blir konflikten løyst – på ein eller annan måte.

Hugs at det er mange måtar å avslutte ei forteljing på:

Forfattaren kan lage ein slutt som overraskar lesaren, for eksempel ved å avsløre kven som eigentleg er den skyldige.
Forfattaren kan lage ein open slutt der lesaren sjølv må tenkje seg til kva som skjer vidare med hovudpersonen. I slike avslutningar bør forfattaren tydeleg peike på minst to moglege utgangar på historia (for eksempel at hovudpersonen vrakar eller beheld kjærasten).
Forfattaren kan lage ei form for sirkelkomposisjon, slik at situasjonen i avslutninga liknar på situasjonen i innleiinga. For eksempel hender det at teikneseriefiguren Donald Duck er arbeidsledig både i starten og slutten av ei historie, sjølv om han har prøvd seg i eit yrke undervegs i forteljinga.
Forfattaren kan lage ei form for etterskrift, for eksempel ei kort skildring av livet til hovudpersonen fem år etter.